We wonen al weer sinds februari 2011 in Vietnam, ergens in the middle of nowhere in de buurt van Nha Trang. We, dat zijn:
Minh
Minh geeft in de weekenden als vrijwilligster hier bij ons thuis les in Engels aan kinderen uit de wijde omgeving. Daarnaast probeert ze informatie te geven over vervolgopleidingen, studiebeurzen te regelen etc. Ook heeft ze, o.a. mede dank zij donaties van familie en een paar vriendinnen een bibliotheek voor de kinderen opgezet. Deze bestaat inmiddels uit een kleine 350 boeken en is een grote trekpleister voor haar studenten.
Fred
Pensionado. Ik heb het afgelopen jaar veel tijd besteed aan het maken van een e-book over “Kleine bedrijven in Vietnam”. Van de opbrengst willen we onder meer de bibliotheek verder uitbreiden.
Zie voor meer gegevens over het boek en een gratis demo-versie http://www.professional-support-solutions.com/kleine-bedrijven-in-vietnam/
Het project
Hồng, de moeder van twee van Minh’s studenten, kookt op een school waar veel minority-kinderen les krijgen. Deze wonen vaak te ver weg om tussen de middag naar huis te kunnen gaan. De overheid betaalt via een subsidie aan de school de ingrediënten en haar salaris wordt betaald door een sponsor.
De school is een basisschool: groep 1 – 5 met leerlingen van 6 – 11 jaar.
Voor elk kind is voor elke dag VND 15.000 dong (= ca. € 0,60) beschikbaar. Hồng koopt ontbijt voor VND 4.000 (= ca. € 0,16) en de rest besteedt ze aan ingrediënten voor de lunch.
Hồng vertelt dat de school het beter vindt om het op deze manier te doen, dan komen de kinderen tenminste naar school om te leren. Als de school het geld rechtstreeks aan het kind of de familie geeft komen de kinderen niet naar school en dan is dat geld eigenlijk weggegooid. Probleem is dat de subsidie niet genoeg is om iemand zoals Hồng in te huren. Daarom heeft de school ook geld nodig van liefdadigheidsinstellingen.
Werkdag
Hồng doet dit werk 5 dagen per week, 8 uur per dag. Hoe ziet een werkdag van haar eruit?
Wel, ze komt om 6 uur op school, deelt ontbijt uit en gaat dan om 6:30 naar de markt om alles voor de lunch in te kopen. Ze probeert om elke dag een ander gerecht op tafel te zetten. Elke lunch heeft een gerecht van gebakken vlees en groenten, of soms eieren. Verder soep, wat heel belangrijk is voor Vietnamezen want het helpt om de rijst gemakkelijker te eten. Zodra ze weer op school arriveert, begint ze met alle voorbereidingen. Rond 9:30 is ze daarmee klaar en begint ze met koken en bakken.
Rond ca. 10:30 wordt door een roffel op een trommel aangegeven, dat het ochtendprogramma klaar is en komen de kinderen binnen om te eten.
Er is een klein groepje kinderen dat helpt met alles. Hồng heeft ze voortreffelijk opgeleid. Ze zet zelf nog wel de soep op tafel, want die is heet en zwaar. De kinderen doen de rest. En volledig zelfstandig.
Na het eten gaat hetzelfde groepje alles schoonmaken. Ook dat doen ze helemaal zelfstandig: Hồng is dan elders bezig. Ik heb daar echt met bewondering naar gekeken. Er wordt heel serieus gewerkt met uiteraard veel gegiebel tussendoor. En het is me nogal een troep. Zeker de tafel van de jongens.
De kinderen maken ook het schooltoilet schoon na het eten. Hồng vertelde dat ze aan het begin alles heeft voorgedaan en de kinderen verteld hoe alles te doen.
De kinderen hebben zichzelf hiervoor opgeven. Als een kind stopt of niet meer wil, dan zorgen de overblijvende kinderen wel voor een plaatsvervanger en trainen die dan ook zelf. Ze hebben ook zelf onderling de taken verdeeld, Hồng hoefde dat niet specifiek te vertellen.
Fotoshoot
Het verhaal over het koken voor minority-kinderen staat met veel foto’s in het hierboven genoemde boek. Ik had toestemming van het hoofd van de school om foto’s te maken, waarbij het mij in eerste instantie om het koken ging. Pas tijdens de fotoshoot hoorden we van de problemen rond de sponsoring: het beëindigen van de bijdrage voor Hồng aan het eind van dat schooljaar.
Sponsor zoeken
Omdat we met eigen ogen de kinderen bezig hadden gezien vonden we, dat een dergelijk succesverhaal niet mocht stoppen. Vervolgens zijn Minh en ik beide aan de slag gegaan.
Ik heb een korte business-case geschreven. Het ging hierbij om een jaarlijks sponsorbedrag van ca. € 800. Deze heb ik naar een aantal bedrijven en organisaties in Nederland gestuurd en dit ook op diverse fora gepost.
Minh had ondertussen contact gelegd met een aantal NGO’s in de omgeving waar wij wonen.
De situatie, zoals –wat zakelijker- beschreven in de business-case
In de buurt staat een basisschool, waar veel minority-kinderen naar toe gaan. Omdat ze ver weg wonen, betaalt de overheid ontbijt en lunch. Via een liefdadigheidsorganisatie wordt iemand betaald (Hồng), die inkopen doet en kookt. Die bijdrage stopt aan het eind van dit schooljaar 2016-17. Dat betekent dat, als er geen sponsor wordt gevonden, er ca. 30-40 kinderen, dit afhankelijk van het schooljaar, vrijwel zeker niet meer naar school komen. En minority-kinderen sponsoren krijgt op dit moment zeker geen voorrang bij Vietnamese bedrijven en particulieren.
Minority-scholen hebben hier zo’n beetje dezelfde status als een zwarte school in Nederland. In principe sturen ouders hun kinderen liever niet naar een school met veel minority-kinderen. Het probleem hier is dat scholen vaak op vrij grote afstand van elkaar liggen. Deze school heeft heel veel moeite gedaan om een “gemengde school” te zijn door ervoor te zorgen dat eigenlijk alles als bv. vakkenpakket gelijk is aan de omringende scholen.
Vervolgens is men de ouders in de nabijheid van de school gaan benaderen met de boodschap dat alles gelijk is aan andere scholen maar wel veel dichterbij. In de praktijk zijn veel ouders daar gevoelig voor gebleken –die hadden ook geen zin om twee keer per dag een heel eind op en neer te rijden naar een andere school- en trekt de school op deze manier voldoende leerlingen.
Ik bezocht de school in het kader van een project, waar ik mee bezig was: fotoseries van kleine bedrijven op het Vietnamese platteland. Ik zag met eigen ogen de werklust, de zelfstandigheid en het organisatietalent van de kinderen.
Resultaat
Uiteindelijk is via één van die NGO’s de nieuwe sponsor gevonden. Het 5-sterren Vinpearl resort, gevestigd op een eiland voor de kust van Nha Trang, heeft het afgelopen schooljaar de kosten betaald. En zal dat in principe ook het komend schooljaar doen.
Samenvatting
Dit was eigenlijk maar een heel kleinschalig project, dat we als privépersonen –en uiteraard als vrijwilliger- hebben uitgevoerd. Maar wel één, waar we door de achtergronden, opzet en resultaten en zeer zeker alle inspanningen van de school zelf beide volledig achter konden staan.
Door een sponsor te zoeken voor het salaris van de kok konden 30-40 kinderen naar school blijven gaan.
- Een groep, waaraan niet hoeft te worden getwijfeld omdat ze door de overheid zijn aangewezen.
- Een groep, die een zelfstandigheid en organisatietalent laat zien, die je in Nederland niet snel zal tegenkomen.
- Een groep, die in Nederland al diverse keren is gebruikt als voorbeeld tijdens project-managementcursussen door een lezer van één van de fora, waarop ik op dit project heb gewezen.
- Een project, waarvan zowel voor- als achteraf alles controleerbaar was.
Kortom, een project waar meer tijd in is gaan zitten dan misschien uit het verhaal valt op te maken Maar ook een project waar we veel van hebben geleerd, dat veel voldoening heeft gegeven en bovenal met een voor alle partijen geweldig resultaat.