Op de Filipijnen zijn alle NGO’s initiatieven van buitenlanders die veelal getrouwd zijn met een Filipijns staatsburger. Dit gegeven maakt deze NGO’s erg kwetsbaar omdat we inmiddels weten dan interculturele relaties veel vaker gedoemd zijn te mislukken dan relaties tussen echtparen uit eenzelfde land, cultuur. Een mislukte relatie is ook een mislukte NGO.
Als dit nou de enige hindernis is die je moet nemen om succesvol te zijn dan was het runnen van dit ontwikkelingsproject al een fluitje van een cent geweest. Helaas komt er veel meer bij te kijken zo ondervonden wij de afgelopen 30 jaar.
Als voormalig directeur van een organisatie in Nederland was ik gewend verantwoording af te leggen aan 1 bestuur. De overheid financierde die organisatie. In die luxe positie kreeg ik ook nog een vorstelijk salaris. Wat een verschil met het runnen van een ontwikkelingsproject.
Bahay Aurora is een kleine organisatie met 13 medewerkers die niet genoeg financiële ruimte heeft om een dure manager aan te stellen. Omdat ik een baan heb waarbij ik 6 maanden in Nederland werk en 6 maanden op de Filipijnen is het te combineren. Mijn vrouw is gelukkig een zeer capabele vrouw (communicatie wetenschappen) die weliswaar geen management ervaring heeft maar wel in staat is om mensen aan te sturen. Met mijn achtergrond en ervaring stuur ik haar aan om te zorgen dat de organisatie goed loopt.
Medewerkers aansturen is al 100% anders dan in Nederland. Medewerkers kunnen niet goed communiceren en zijn dat niet gewend vanuit het land zelf en vanuit hun opleiding. Het is dus belangrijk een Filipijnse schakel te hebben die daar steeds weer begrip voor heeft (dat geduld heb ik helaas niet). Het cultuurverschil is vaak lastig omdat wij gewend snel en “to the point” te communiceren en te werken. Als een “health center” in het aanpalende dorp problemen geeft in de samenwerking dan vraag je om een telefoonnummer zodat je even kan bellen. Het kan zo zijn dat je 4 x naar moet vragen en dat je dus pas 2 of 3 weken later het nummer krijgt om te bellen. Cultuurverschilletje…, zo zijn er wel meer.
Bij een ontwikkelingsproject moet je verantwoording afleggen aan 2 besturen. Dat gegeven maakt het bijzonder ingewikkeld om prioriteiten te stellen met de plannen die je hebt, beide besturen kijken totaal anders naar de werkelijkheid. Het begint al met de cyclus van werkplannen maken, die voorgenomen werkplannen te bespreken en vervolgens diezelfde plannen te bespreken met het bestuur op de Filipijnen alvorens ze te bespreken met het bestuur in Nederland. Medewerkers overzien dit circus helemaal niet, dat doen we zelf al nauwelijks. Het is een ingewikkeld proces en onderweg kunnen er veel dingen veranderen door allerlei onvoorziene omstandigheden.
Nadat de prioriteiten door het bestuur in Nederland zijn vastgesteld kan het fondsenwerven beginnen. Nu maar hopen dat er budget beschikbaar komt. Lastig bijkomend aspect is dat je maar 6 maanden per jaar kan bouwen. Je moet dus voor januari je fondsen binnen hebben en voor Augustus je plannen afgerond hebben. Probeer dit dan ook nog even zo te organiseren dat die besturen op tijd naar de plannen kunnen kijken en ieder normaal mens ziet door de bomen het bos niet meer. Tja het runnen van Bahay Aurora is meer werk dan een organisatie runnen in Nederland, bijkomend probleem is dat je er niet voor betaald wordt dus je moet het wel in je vrije tijd regelen, je moet er wat voor over hebben om het project goed te laten lopen.
Als je de projectplannen naar veel verschillende organisaties hebt gestuurd komen de fondsen binnendruppelen, prima ! Daar ben je er niet mee, elke organisatie dient een verantwoording te ontvangen nadat het project is afgerond. Foto’s , een financiële verantwoording en een verantwoording waarom je (meestal) over het budget bent gegaan. Er is altijd wel iets wat je vergeten bent, je bent tenslotte geen aannemer. Wij werken alleen maar met eigen mensen omdat bedrijven met hun offertes meestal het twee tot drie dubbele vragen dan het project waard is.
Dan heb je natuurlijk ook nog je exploitatie begroting. Hoe krijg je die gedekt ?? Elke zich zelf respecterende donerende organisatie heeft in zijn voorwaarden gezet dat ze geen exploitatie kosten financieren. Investeren in beton ok maar investeren in mensen ho maar. Lastig vraagstuk, om de exploitatie te bekostigen moet je activiteiten organiseren, altijd maar weer omdat we elke maand € 6000 gebruiken voor de exploitatie. Hoe groter we worden hoe zwaarder de last.
Filipijnen is al een aantal jaren “formeel” geen ontwikkelingsland meer. Aardig bedacht maar de Filipijnse overheid financiert geen NGO’s, geen cent van die kant. Men is van mening dat hulp aan de mensen aan de onderkant van de samenleving door het buitenland gefinancierd moet worden, zij zijn toch arm….
Inmiddels zijn wij 60, oud , versleten en naarstig op zoek naar iemand die dit van ons wil overnemen. Onze kinderen kijken een beetje zuinig als we dat met ze bespreken, ze weten wat het betekend, geen vakanties meer alleen maar Bahay Aurora dag en nacht, veel reiskosten en bijkomende kosten voor eigen rekening, veel idiote problemen (problemen die je hier in 10 minuten oplost maar daar minimaal een maand in beslag nemen) , geen waardering. Vergeet het maar, we moeten op zoek naar iemand van een jaar of 30, dol-enthousiast en die nog van niks weet.
Spijt ? Nee echt niet, het is leuk om te doen maar het vraagt wel erg veel om het goed te doen. In Nederland kun je ontslag nemen als je wat anders wil doen. Je kan niet zeggen ik kap er mee omdat het gevolg is dat 45 kinderen en 13 medewerkers de straat op gaan. Een ontwikkelingsproject is levenslang en wat daarna komt ? God provides.
Contact
Stichting Noodhulp Filipijnen
Herke Smidstra
herke@bahayaurora.org
http://www.bahayaurora.nl